မနက္ခင္းလိုက္ေကာက္သူ

ေသျခင္းက အငွါးခ်ထားတဲ့ အသက္႐ွႈသံနဲ႔
မနက္ဖန္ေတြဝတ္ဆင္ရင္း .....
တစ္စံုတခုေၾကာင့္ ေၾကကြဲထိခိုက္ဖူးတဲ့
ပပ္ၾကားအက္နွလံုးသားသာ မရိွခဲ့ရင္
ကဗ်ာဆိုတာ ေတြ႕ထိလို႔မရတဲ့
ဘာသာစကားရဲ႕ ဝိညာဥ္သက္သက္ ..
အၾကားနဲ႔ ... အျမင္
ေထာင့္မွန္က်ေနရင္ေတာ့
သူက အသက္ရွင္ေနတယ္ ...

ဂ်ယ္ရီမီဘင္သမ္(Jeremy Bentham)လို
စကားမတတ္ခင္ကတည္းက စာတတ္ေနဖို႔
ကဗ်ာမွာ အဲဒီလိုဦးေႏွာက္မလိုဘူး
ပံုရိပ္ေတြ ရင္ဘတ္မွာအသံထြက္ေအာင္
ခုန္တတ္တဲ့ ေသြးလြတ္ေၾကာေတြပဲလိုတယ္ ...

ဗီဇကို သပ္႐ိုက္ထား႐ံုသက္သက္နဲ႔ေတာ့
မွတ္တိုင္မွားဆင္း မိမွာပဲ...
သူ႕ခံယူခ်က္က တစ္ခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ ေတာ့
နာလည္ရခက္တဲ့ ရင္ဘတ္စာ ...

ကဗ်ာဆရာဟာ ...
မ႐ွိမဲ့႐ွိမဲ့ ေလာင္စာေလးနဲ႔
တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေနတဲ့ အေနအထိုင္မွာ
အနုပညာေတြ ေတာက္ေလာင္ဖို႔
ခႏၶာကိုယ္ကို "ပ်ိဳး"ေမြးထားရတဲ့
မီးစာတစ္ခုရဲ႕ အနာဖတ္ ...

ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား မ်ဥ္းတေျပးထဲက်ေနျပီး
သက္မဲ့စကားလံုးေတြ ေသြးပြက္ပြက္အန္ေစသလို
တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္က
တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို
ေသစားေသေစ လုပ္ႀကံျခင္းမွာ
အရာဝတၳဳနွစ္ခုရဲ႕ ပြတ္တိုက္မႈေတြ အားေပ်ာ့ေစဖို႔
အခမဲ့ နာမည္ပ်က္စာရင္းဝင္
ၾကားခံပစၥည္းသက္သက္...။

သူ႕ကဗ်ာေတြထဲမွာ သူ႕မာယာနဲ႔သူ
မ်က္လံုးေတြကို လွည့္စားဖို႔ႀကိဳးစားရင္း
သူကိုယ္တိုင္ အိမ္မက္ေတြကို
ေလ်ာ့ေစ်းနဲ႔ခ်ေရာင္းေနရတာ ေမ့ေနတတ္သူ...။

ေဘးထြက္ဆိုးႀကိဳးေတြက
ယံုၾကည္ခ်က္္မိုးမလင္းသေ႐ြ႕
ဧဒင္မွားစားခဲ့တဲ့အသီး အခုစားေနၾကတဲ့ပန္းသီးမဟုတ္ေၾကာင္း
အေထာက္အထားအေပၚမွာ သစၥာရိွတဲ့သမိုင္းသမားလို
အပ်က္အစီးေတြၾကားမွာ ေနသားတက်..။

သီအိုရီထဲက လြတ္ဖို႔
အသက္ရႈၾကပ္ေနတဲ့လမ္းမေတြ ေက်ာ္ခြရင္း
ဟာမိုနီမျဖစ္တဲ့ ဝိုက္လက္သီးတခ်ိဳ႕
ဝပ္က်င္းထဲက ဟိန္းေဟာက္သံတခ်ိဳ႕
ေနေလာင္ခံ ယံုၾကည္ခ်က္တခ်ိဳ႕
ထုပ္ပိုး ဆက္ေလ်ာက္
မနက္ခင္းေတြ လိုက္ေကာက္ေနရင္း
စားခဲ့တဲ့ပီတိ
“ေလာက၌ ကဲရဲ႕လြတ္သူမည္သည္မရိွ"
"ေလာက၌ ကဲရဲ႕လြတ္သူမည္သည္မရိွ"
"ေလာက၌ ကဲရဲ႕လြတ္သူမည္သည္မရိွ"
အဲဒီ သံုးခြန္းတိတိ
ပီးတဲ့ေနာက္ .... ။ ။

ကိုမင္းသုခ